Ju ka ndodhur të inatoseni apo ndiheni keq për veprimin e dikujt? Që ju ka kërkuar të takoheni dhe nuk vjen në takim? Që ju planifikuat mëngjesin tuaj duke lënë shumë punë të tjera? Patjetër që po! Mua kështu më ndodhi një mëngjes. Dhe ndërsa po ndjeja vërshimin e inatit për këtë mungesë respekti ndaj kohës time, fillova të vëzhgoj veten… dhe inatin…ndërkohë po meditoja duke parë pemët afër meje që po shpërthenin nga kënaqësia e freskut të mëngjesit, sikur ta dinin çfarë i priste më pas (vapa e “parakohshme”).

Po vëzhgoja inatin dhe intensitetin e tij… mënyrën sesi trupi po e përjetonte… dhe në këtë proçes refleksioni fillova të kuptoj që inati ishte një përgjigjie ndaj situatës por përgjigjie autopilote… sjellje e mësuar… duke e vëzhguar inatin, ndjeja që po shpërbëhej, kishte më pak intensitet dhe mendova që gjithë këtë energji inati brenda meje mund ta transformoj dhe kthej në diçka më produktive, fillova të shkruaj për këtë eksperiencë dhe gradualisht fillova të buzëqesh duke kuptuar fuqitë infinite brenda meje. Kjo nuk do të thotë që harrova sjelljen e personit por e shkëputa veten nga energjia e panevojshme që po ndjeja.

Dhe më pas fillova të vështroj ngultas petalet e këtij trëndafili dhe u harrova në të.

Foto nga Freepik